Frisse morgen in Parijs… Met hoofdpijn word ik wakker om half 5 ‘s ochtends. Nee het was geen nachtmerrie. Langzaam sta ik op en mijn hart is gevuld met verdriet. Het voelt zwart. Een grote laag van rouw hangt over het bewolkte en koude Parijs. Heb ik dit echt meegemaakt? Zo dichtbij? Gisterenavond, rond de tijd van de eerste aanslagen, zat ik in de metro naar huis. Opgelucht kan ik me nu realiseren dat ze de metro dit keer bespaard hebben… In mijn straat, die vol zit met ambassades en ministeries, is het rustig en nog geen politie. M’n telefoon was geen moment stil; waar ben je, ben je veilig? Wat gebeurt er allemaal? Ja ik ben veilig, maar wat er gebeurt, dat weet ik ook niet. Ik zit hier ook maar op mijn zolderkamertje, en hoor nu alleen een grote echo van sirenes door de hele stad. Spanning is om te snijden. 3e aanslag, 4e aanslag, 5e aanslag.. Wanneer stopt het?! Vrienden bellen dat ze vast zitten in restaurants of in het voetbalstadion en niet naar huis kunnen. Gelukkig ben ik thuis. De spanning voel ik overal. Pijn in mijn buik. Dan maar even naar buiten, een rondje lopen op deze zaterdagochtend, ook al wordt er aangeraden binnen te blijven. Ik MOET gewoon even m’n spanning kwijt en mensen zien en spreken. Op zo’n moment ben je best wel alleen. Slechts enkele winkels en cafés zijn geopend, en alleen een aantal toeristen lopen nog rond. De meeste locals zijn thuis. Tassen worden gecontroleerd bij grote metrostations en militairen lopen in groepjes bij het Louvre. De koude wind waait door mijn haren, ik trek mijn handschoenen aan. De bomen zijn lang niet meer gekleurd zoals ze horen te zijn. De winter komt eraan. De mensen kleuren de stad in zijn karakter. Vandaag is het zwart.
*Pictures made by me 12.00, Louvre, 14-11-2015
Comments